Mja, ik ben dus Natasja, ofwel: Tasdus.

Ik ben 41 jaar en woon samen met partner en 2 katten. Ik vind het leuk om te wandelen, beetje struinen in een museum, naar concerten, uit eten, koken en daarnaast heb ik ook een leuke baan.

Toen ik 15 was, ben ik behoorlijk gegroeid in gewicht. Toen ik 19 was, is de diagnose hypothyreoïdie gesteld. Of te wel: traag werkende schildklier. Ik ben vanaf dat moment medicatie gaan slikken en al mijn klachten verdwenen, behalve de kilo’s.

Op mijn 24e onderging in in België een Gastric Bypass. Toendertijd deden ze dat in Nederland nog niet of nauwelijks.

Ik viel af als een tierelier. Ondanks dat ik nu niet meer op mijn laagste gewicht zit, ben ik nog steeds 50 kilo lichter dan op de dag van de operatie. In die periode werd ook lipoedeem aan mijn benen geconstateerd.

Omdat ik zoveel was afgevallen, vond ik het ook leuker om te bewegen, omdat het makkelijker ging. Maar, de laatste jaren gaat het helemaal niet makkelijker. Een paar jaar geleden wilde ik graag ‘start to run’ doen. Met behulp van een muzieklijst en een stem die je vertelt wanneer je moet wandelen en wanneer je moet hardlopen inclusief aanmoedigingen (ik ben fier op u!), kreeg ik steeds vaker pijn in mijn onderbenen. In de avond onrustige benen en pijnlijke steken. Als de 3-kilo-kat over mijn benen liep, dan voelde het alsof er iemand tegen mijn schenen aan schopte.

De laatste keer dat ik naar de sauna ging, lag ik ’s nachts te huilen van de pijn in mijn benen. Alsof ze in een bankschroef zaten die te strak zat. En niks hielp. Wrijven, masseren, paracetamol, crèmepjes.. Niks.

Ik ben bij huidtherapeuten geweest, bindweefselmassages, therapeutische kousen, cupping… Niks wat de pijn kon verlichten. Huisartsen wisten ook geen raad, behalve om er mee te leren leven.

Inmiddels heb ik zoveel klachten in het dagelijks leven, dat het niet meer leuk is. Wandelen, waar ik echt heel veel plezier uit haalde, gaat niet lekker meer. Eerst wandelde ik 15 kilometer. Nu nog niet eens de helft. Ik ben daarna zo moe, dat ik niks meer kan. Als ik ga sporten, kan ik daarna qua energie niks meer. Als ik dingen in het huishouden ga doen en veel op mijn benen sta, heb ik daar de dag daarna nog last van. Geldt ook voor lang in de keuken staan. En ik haalde veel plezier uit koken. Concerten? Lang staan? Gaat gewoon niet meer. En zittend bij een band met lekkere, stevige rock-muziek? Dan ga ik liever niet.

En zo blijft alleen uiteten (coronatijd hahahaha) van mijn hobby’s nog over.

Na veel zoeken en vragen en gesprekken, heb ik besloten dat het zo niet langer kan. Liposuctie it is. Ik zal bloggen over mijn traject. Ik had zelf veel behoefte aan ervaringsverhalen tijdens mijn zoektocht maar niet zo veel kunnen vinden in blog-vorm. Ik hoop op deze manier een ander te kunnen helpen met mijn ervaringen en verhalen. En ook vooral voor mijzelf. Het zal niet makkelijk worden de komende maanden en ik vind het fijn om te schrijven.