Mijn eerste behandeling zou in februari zijn. Maar helaas ging deze niet door omdat ik Covid-19 opliep. Ik was er flink ziek van. Niet zozeer van de Covid-19 maar vooral dat het niet door ging. Zo lang naar uitgekeken, zo veel voor gelaten. Niet naar de kapper, niet naar een cursusdag, met niemand afgesproken. Maar precies op een uitvaart, liep ik het op. En dat waar ik zo lang naar uit keek, ging niet door.

Maar, nu, 6 weken later, gaat het dan toch gebeuren. Woensdag is de dag.

De foto’s die straks voor de voorfoto’s gaan dienen, zijn vandaag door mijn verkering gemaakt (best confronterend). Omvang van mijn benen genoteerd om te zien hoeveel verschil het gaat maken. Antibiotica, pleisters, molton met plastic, extra wijde broeken voor na de ingreep, heel veel paracetamol, opkikkers voor zout, dextrose, kippensoep (niet van mijn moeder maar de verkering gaat er minstens zoveel liefde in stoppen) en netflixseries. Alles ligt, staat, hangt klaar voor woensdag.

Het is tijd. Ik ben de pijn zo zat. Ik ben de beperkingen zo zat. De constante vermoeidheid. Het gebrek aan energie. Niet kunnen doen wat je wil. Zelfs douchen (haren wassen) is een opgave. En dat terwijl ik nog lang geen seniorenleeftijd heb.

Dus, op naar woensdag! Dan zal ik ook zo nu en dan foto’s plaatsen van de voortgang van mijn benen.

Hier is een foto van mij van afgelopen vakantie in Oostenrijk. Een heerlijke vakantie waar we veel gewandeld hebben. Ik zou heel graag nog zo een soort vakantie willen maar dan met verre wandelingen. Ik vond het zo fijn in de bergen! Dit jaar staat in het teken van mijn herstel. Maar volgend jaar op wandelvakantie is een mooi vooruitzicht 🙂